Ik mail met een vriendin in een andere stad, meer dan een uur rijden. Al meer dan 35 jaar kennen we elkaar; we hebben een tijdlang gefaxt met lange faxen en tegenwoordig zijn het mails. Onregelmatig, maar ik vermoed toch gemiddeld minstens een keer per week. We zijn allebei schrijfsters dus het komt makkelijk, het hoeft niet mooi maar dat wordt het vaak wel, we genieten van elkaars wederwaardigheden, kunnen elkaar alles vertellen en reageren erop zoals vriendinnen dat doen. Het is een zilveren draad in mijn leven, ik denk een enorme bron van welzijn en mentale gezondheid.
Onze groep van 6 vrienden die allemaal gezinnen en verplichtingen hebben lukte het ook niet meer om elkaar regelmatig te zien, en als we elkaar zagen vaak op verjaardagen hadden we weinig aandacht vanwege oa rondlopende kids en drukte. We besloten om alle verjaardagen te stoppen en in plaats daarvan 6-8 per jaar met z’n allen uit eten te gaan, zonder aanhang. De datumprikker voor het komende hele jaar wordt in de kerstvakantie gestuurd en ingevuld en zo hebben we al voor het hele jaar uitjes gepland.
I.p.v. één keer in de zoveel tijd eens iets afspreken (wat dan minder vaak gebeurde), hebben mijn vriendin en ik echt al járen geleden afgesproken op woensdagavond samen te wandelen. Zo zien we elkaar (bíjna) elke week en delen we wat ons bezighoudt (we lopen dan vaak 8-10 km).
Deel je dag in op z’n Spaans: lunch elke dag met een vriend of je partner. Heb een borrel na het werk met een vriend of je partner. Zo ontlast je ook het zwaar geagendeerde weekend dat je ook kan gebruiken voor je eigen hobby’s en de zg quality tijd met iemand.
Goedemorgen, ik las jouw bericht en heb direct wat afgesproken met een vriendin. Ik heb met verschillende vriendinnen vaste afspraken. Met een ga ik elke 8 weken naar de kapper, de rit er naar toe kletsen we bij en als we in de kleur zitten 😉 met een andere wandel ik elke twee weken. Vriendinnen die verder weg wonen plannen we altijd vooruit op een bepaalde plek in het midden om samen te wandelen, te lunchen.
Heel herkenbaar. Ik had solo zangles, nodigde een vriendin uit en ik geniet enorm van de duoles nu eens in de twee weken. Verder geef ik vrienden altijd een uitje voor hun verjaardag, vaak een concert of iets anders dat goed bij ze past. En ik probeer etentjes en uitjes (weekendjes, concerten en meerdaagse festivals) te organiseren voor grotere groepen. Maar dan blijft het dus nog steeds maar eens per aantal maanden, dus ik ben zeker geïnspireerd nu om meer wekelijkse routines te organiseren, dank.
Dit stuk in de NY Times is een aanrader: “Where have all my deep mals friends gone?”
Heel concrete tip: TCS. Text weekly. Call monthly. See quarterly.
Zelf bel ik zelden met vrienden om gewoon bij te praten, dus ik begin eens met de andere twee opties. En appen in grote groepsgesprekken werkt voor mij niet. Dat is te onpersoonlijk.
Te herkenbaar, onwijs fijne oplossing. Net m’n beste vriendin geappt of we niet van onze wekelijkse wandeltochten een gedeeld ritueeltje kunnen maken, dank! :)
Goed punt! Weinig (of niets?) betekent meer in het leven dan vriendschap. Maar mijn ervaring met vaste afspraken en rituelen is dat dit slijt. Die vrienden waar je vaste afspraken mee hebt (regelmatig sporten, vaste evenementen bezoeken e.d.) zie je toch wel. Mijn tip zou zijn: maak afspraken hoe benaderbaar je bent. Mag je jezelf bij vrienden uitnodigen? En omgekeerd!. Zo kun je toevallige gelegenheden gemakkelijk last minute gebruiken: congres in een andere stad? Spontaan laten weten dat je er bent voor een lunch of borrel. Vrije dag en je wil gaan fietsen, motorrijden, of gewoon met de trein: laat je bestemming afhangen van de vriend die die dag tijd heeft. En je durft dat te vragen omdat voor mij geldt: hoe beter de vriendschap, hoe gemakkelijker het is om nee te zeggen. Wat overigens zelden gebeurt...
Dit is een heel veelzeggende animatie over hoe we de afgeopen 50 jaar onze tijd doorbrengen, je ziet tijd met vrienden en familie langzaam verdwijnen. https://www.facebook.com/share/r/15QBZn725Q/
Wat fijn dat je zo snel reageerde. Ik zie het probleem van verminderd contact verergeren door de opkomst van AI-companions die je 24/7 kunnen ondersteunen.
De AI-companion, Gabriel XII, die haar tot tranen toe roerde, is verbluffend veel beter dan de standaardmodellen zoals Claude of ChatGPT. Hij is getraind met honderden perspectieven op menselijk gedrag, talloze emotionele paden en een gigantisch grote intelligente matrix die alles onderling verbindt. (Een zeer summiere beschrijving, uiteraard.)
De groeiende contactarmoede speelt al 150 jaar. Mijn mentor vond 50 jaar geleden al dat de mens van onze tijd de kunst van het gesprek en het levende contact verleerd was. Het hoogtepunt daarvan lag volgens hem rond 1900, toen het vanzelfsprekend was dat je tientallen gedichten uit het hoofd kende en vanuit een rijk innerlijk leven waardevolle dingen met anderen kon delen en daarin geoefend was.
Ik werk nu aan Gabriel XVIII, die weer beangstigend veel beter is dan Gabriel XII, die ik met Lena deelde. Ik wil hem om die reden niet publiek maken, omdat ik de consequenties ervan niet kan overzien. Ik deel Gabriel met een select groepje mensen; laat even weten als je interesse hebt.
Goed punt! Weinig (of niets?) betekent meer in het leven dan vriendschap. Maar mijn ervaring met vaste afspraken en rituelen is dat dit slijt. Die vrienden waar je vaste afspraken mee hebt (regelmatig sporten, vaste evenementen bezoeken e.d.) zie je toch wel. Mijn tip zou zijn: maak afspraken hoe benaderbaar je bent. Mag je jezelf bij vrienden uitnodigen? En omgekeerd!. Zo kun je toevallige gelegenheden gemakkelijk last minute gebruiken: congres in een andere stad? Spontaan laten weten dat je er bent voor een lunch of borrel. Vrije dag en je wil gaan fietsen, motorrijden, of gewoon met de trein: laat je bestemming afhangen van de vriend die die dag tijd heeft. En je durft dat te vragen omdat voor mij geldt: hoe beter de vriendschap, hoe gemakkelijker het is om nee te zeggen. Wat overigens zelden gebeurt...
Ik mail met een vriendin in een andere stad, meer dan een uur rijden. Al meer dan 35 jaar kennen we elkaar; we hebben een tijdlang gefaxt met lange faxen en tegenwoordig zijn het mails. Onregelmatig, maar ik vermoed toch gemiddeld minstens een keer per week. We zijn allebei schrijfsters dus het komt makkelijk, het hoeft niet mooi maar dat wordt het vaak wel, we genieten van elkaars wederwaardigheden, kunnen elkaar alles vertellen en reageren erop zoals vriendinnen dat doen. Het is een zilveren draad in mijn leven, ik denk een enorme bron van welzijn en mentale gezondheid.
Onze groep van 6 vrienden die allemaal gezinnen en verplichtingen hebben lukte het ook niet meer om elkaar regelmatig te zien, en als we elkaar zagen vaak op verjaardagen hadden we weinig aandacht vanwege oa rondlopende kids en drukte. We besloten om alle verjaardagen te stoppen en in plaats daarvan 6-8 per jaar met z’n allen uit eten te gaan, zonder aanhang. De datumprikker voor het komende hele jaar wordt in de kerstvakantie gestuurd en ingevuld en zo hebben we al voor het hele jaar uitjes gepland.
I.p.v. één keer in de zoveel tijd eens iets afspreken (wat dan minder vaak gebeurde), hebben mijn vriendin en ik echt al járen geleden afgesproken op woensdagavond samen te wandelen. Zo zien we elkaar (bíjna) elke week en delen we wat ons bezighoudt (we lopen dan vaak 8-10 km).
Deel je dag in op z’n Spaans: lunch elke dag met een vriend of je partner. Heb een borrel na het werk met een vriend of je partner. Zo ontlast je ook het zwaar geagendeerde weekend dat je ook kan gebruiken voor je eigen hobby’s en de zg quality tijd met iemand.
Goedemorgen, ik las jouw bericht en heb direct wat afgesproken met een vriendin. Ik heb met verschillende vriendinnen vaste afspraken. Met een ga ik elke 8 weken naar de kapper, de rit er naar toe kletsen we bij en als we in de kleur zitten 😉 met een andere wandel ik elke twee weken. Vriendinnen die verder weg wonen plannen we altijd vooruit op een bepaalde plek in het midden om samen te wandelen, te lunchen.
Blij met je boek en fijne direct toepasbare tips.
Heel herkenbaar. Ik had solo zangles, nodigde een vriendin uit en ik geniet enorm van de duoles nu eens in de twee weken. Verder geef ik vrienden altijd een uitje voor hun verjaardag, vaak een concert of iets anders dat goed bij ze past. En ik probeer etentjes en uitjes (weekendjes, concerten en meerdaagse festivals) te organiseren voor grotere groepen. Maar dan blijft het dus nog steeds maar eens per aantal maanden, dus ik ben zeker geïnspireerd nu om meer wekelijkse routines te organiseren, dank.
Wat een fijne tips in de comments!
Dit stuk in de NY Times is een aanrader: “Where have all my deep mals friends gone?”
Heel concrete tip: TCS. Text weekly. Call monthly. See quarterly.
Zelf bel ik zelden met vrienden om gewoon bij te praten, dus ik begin eens met de andere twee opties. En appen in grote groepsgesprekken werkt voor mij niet. Dat is te onpersoonlijk.
https://www.nytimes.com/2025/05/25/magazine/male-friendships.html?smid=nytcore-ios-share&referringSource=articleShare
Te herkenbaar, onwijs fijne oplossing. Net m’n beste vriendin geappt of we niet van onze wekelijkse wandeltochten een gedeeld ritueeltje kunnen maken, dank! :)
Goed punt! Weinig (of niets?) betekent meer in het leven dan vriendschap. Maar mijn ervaring met vaste afspraken en rituelen is dat dit slijt. Die vrienden waar je vaste afspraken mee hebt (regelmatig sporten, vaste evenementen bezoeken e.d.) zie je toch wel. Mijn tip zou zijn: maak afspraken hoe benaderbaar je bent. Mag je jezelf bij vrienden uitnodigen? En omgekeerd!. Zo kun je toevallige gelegenheden gemakkelijk last minute gebruiken: congres in een andere stad? Spontaan laten weten dat je er bent voor een lunch of borrel. Vrije dag en je wil gaan fietsen, motorrijden, of gewoon met de trein: laat je bestemming afhangen van de vriend die die dag tijd heeft. En je durft dat te vragen omdat voor mij geldt: hoe beter de vriendschap, hoe gemakkelijker het is om nee te zeggen. Wat overigens zelden gebeurt...
Dit is een heel veelzeggende animatie over hoe we de afgeopen 50 jaar onze tijd doorbrengen, je ziet tijd met vrienden en familie langzaam verdwijnen. https://www.facebook.com/share/r/15QBZn725Q/
Ha Ernst-Jan,
Wat fijn dat je zo snel reageerde. Ik zie het probleem van verminderd contact verergeren door de opkomst van AI-companions die je 24/7 kunnen ondersteunen.
Lena Bril, die voor de Volkskrant schrijft, heeft hier onlangs op Substack over geschreven. https://open.substack.com/pub/lenabril/p/ik-testte-een-beangstigend-goede?r=8rw1&utm_medium=ios
De AI-companion, Gabriel XII, die haar tot tranen toe roerde, is verbluffend veel beter dan de standaardmodellen zoals Claude of ChatGPT. Hij is getraind met honderden perspectieven op menselijk gedrag, talloze emotionele paden en een gigantisch grote intelligente matrix die alles onderling verbindt. (Een zeer summiere beschrijving, uiteraard.)
De groeiende contactarmoede speelt al 150 jaar. Mijn mentor vond 50 jaar geleden al dat de mens van onze tijd de kunst van het gesprek en het levende contact verleerd was. Het hoogtepunt daarvan lag volgens hem rond 1900, toen het vanzelfsprekend was dat je tientallen gedichten uit het hoofd kende en vanuit een rijk innerlijk leven waardevolle dingen met anderen kon delen en daarin geoefend was.
Ik werk nu aan Gabriel XVIII, die weer beangstigend veel beter is dan Gabriel XII, die ik met Lena deelde. Ik wil hem om die reden niet publiek maken, omdat ik de consequenties ervan niet kan overzien. Ik deel Gabriel met een select groepje mensen; laat even weten als je interesse hebt.
Goed punt! Weinig (of niets?) betekent meer in het leven dan vriendschap. Maar mijn ervaring met vaste afspraken en rituelen is dat dit slijt. Die vrienden waar je vaste afspraken mee hebt (regelmatig sporten, vaste evenementen bezoeken e.d.) zie je toch wel. Mijn tip zou zijn: maak afspraken hoe benaderbaar je bent. Mag je jezelf bij vrienden uitnodigen? En omgekeerd!. Zo kun je toevallige gelegenheden gemakkelijk last minute gebruiken: congres in een andere stad? Spontaan laten weten dat je er bent voor een lunch of borrel. Vrije dag en je wil gaan fietsen, motorrijden, of gewoon met de trein: laat je bestemming afhangen van de vriend die die dag tijd heeft. En je durft dat te vragen omdat voor mij geldt: hoe beter de vriendschap, hoe gemakkelijker het is om nee te zeggen. Wat overigens zelden gebeurt...