Luister naar je lijf (ook al klinkt dat superzweverig)
"Een enorme explosie van energie kwam los”
Welkom! Ik ben Ernst-Jan Pfauth, mede-oprichter van De Correspondent en journalist. Elke week stuur ik je een tip over intentioneel leven. Ben je nog geen lid? Geef je hier net als bijna 7.000 anderen op:
📗 Voor we beginnen: aanstaande dinsdag verschijnt mijn boek Intentioneel leven, 7 simpele gewoontes voor meer focus en geluk. Dit is je laatste kans om voor te bestellen, dan ontvang je het e-boek en een exclusieve uitnodiging voor het online event er gratis bij. Bekijk en bestel het boek hier 🫶
Oké, daar gaan we. Ik wil een les met je delen die Humberto Tan, Maria Goos en Francine Oomen tijdens interviews met me deelden. In eerste instantie vond ik hun advies heel vaag, maar inmiddels pas ik hun tip vrijwel elke week toe.
Humberto was een twintiger toen hij zijn eerste prestigieuze klus kreeg. Hij mocht een talentenprogramma in het Concertgebouw presenteren. Iedereen in gala! Live! En het zat Tan mee, want een van de belangrijkste gasten, een Oostenrijks viooltalent, had hij een jaartje eerder al geïnterviewd. Dat verliep toen ‘geweldig’. Nu vast ook.
Van tevoren twijfelde Humberto.
Er was geen redactie voor het programma, teksten moest hij zelf schrijven. Daar had hij ‘geen kaas van gegeten’. Van klassieke muziek trouwens ook niet. Maar het was wel een mooie stap in zijn toen nog prille carrière.
Twijfelde hij eerst nog, op het podium wist Humberto het zeker: dit was niks voor hem. “Mijn mond werd droog, ik kreeg zwetende handen, mijn hartslag ging niet naar beneden”. Het interview met de violist verliep dit keer ‘stijf’ en ‘geforceerd’.
“Daarmee zei mijn lichaam tegen me: nee, dit is gewoon niet voor jou. Gewoon een slechte keuze. Dat had je gewoon echt niet moeten doen.”
Toen Humberto me dit vertelde, vroeg ik of dat niet gewoon zenuwen waren.
Iets wat hij had kunnen overwinnen?
Nee, zenuwen had hij wel vaker. Bijvoorbeeld bij z’n auditie voor Studio Sport. In een kamertje met de eindredacteur en cameramensen. Sfeer nul. Maar toen de screentest begon, zong Humberto keihard de jingle van het sportprogramma.
‘TE-TE-TE-TERE-TEN-TEN-TEN! TE-RE-RE-RE-RE-REEEEE’
Iedereen lachen, de rest van de auditie verliep soepel. ‘Het was gewoon een spontane reactie. Ik denk dat ik zo mijn nervositeit weg zong’. In tegenstelling tot van klassieke muziek, wist Humberto wél heel veel over sport. Het was zijn grote passie. “Je lichaam liegt niet hè”, zegt hij daarover.
Ik bleef het vaag vinden, dat naar je lijf luisteren
Maar meerdere mensen vertelden me in mijn podcast Jonge Jaren over eenzelfde soort ervaringen als Humberto.
Neem Maria Goos, een van ‘s lands beste scenarioschrijvers met een huiskamer vol Gouden Kalveren. Toen zij als tiener voor het eerst scènes ging schrijven, ‘viel dat nogal goed’. “Ik werd daar opgewonden van, fysiek opgewonden, zat helemaal te trillen als ik iets had geschreven. Een enorme explosie van energie kwam los.”
Of Francine Oomen, schrijver van de Hoe Overleef Ik-reeks. “Ken je ook dat gevoel dat van alles begint te tintelen”, vroeg ze me, “dat je een soort van opwinding voelt? Dat je helemaal begint te trillen van binnen, je innerlijk kompas dat aanslaat?”
Nee, dat herken ik niet Francine.
Dat komt volgens haar omdat ik te veel naar mijn ratio luister
“Je ratio kan alles stuk praten en zeggen dat het zinloos is”, zegt Francine, “Luister naar dat hele primaire in je lijf. Het ontspant of verkrampt bij een keuze.”
Daar kan ik lekker op gaan oefenen. En met mij een hele generatie. Want Francine vindt dat millennials zó slecht op hun intuïtie vertrouwen dat ze na 25 jaar radiostilte weer een boek voor ze schreef:
“Het gaat over de generatie Hoe overleef ik-lezers tussen de twintig en vijfendertig die van koers zijn geraakt. Die een beetje ronddrijven of zelfs tegen de klippen op geslagen zijn omdat ze niet hebben geluisterd naar dat innerlijke kompas. Maar naar de stem van de ratio, de veiligheid, de verwachtingen van de maatschappij, hun ouders die het beste met hun voor hebben. In dat proces zijn ze helemaal zichzelf kwijtgeraakt en ongelukkig geworden.”
In deze ‘totaal cerebrale maatschappij’ (Francine’s woorden) kan het helemaal geen kwaad te onderzoeken hoe je lijf op nieuwe dingen reageert.
💭 Sla je ergens helemaal op aan? Raak je in een flow? Begin je, desnoods, te trillen? Doe als Humberto, Maria en Francine en ga ervoor. Ik heb gemerkt dat zo’n lichamelijke reactie me soms iets vertelt wat ik bewust nog helemaal niet doorhad.
Als je dit interessant vindt, vergeet dan niet mijn boek Intentioneel leven voor te bestellen. Als je het vóór dinsdag doet, ontvang je alle pre-order-extra’s zoals het gratis e-boek, welkomstvideo en exclusieve uitnodiging tot een online Q&A.
Bestel je minimaal vijftig exemplaren? Dan kom ik gratis een lezing geven bij je bedrijf of organisatie.
Tenslotte, ik was te gast bij Gijs Groenteman
Op de redactie van de Volkskrant spraken we over intentioneel leven, zelfhulp en, eh, mijn jeugd: